خبرگزاری حوزه ویروس کووید_19 یا همان کرونا این روزها بلای جای مردم دنیا شده و در این بین کشور ما و مخصوصا شهر قم از این قائله مستثنی نیست.

افزایش تعداد مبتلایان از همان روزهای نخست نگرانی هایی از جهت کمبود فضا، امکانات و نیرو ایجاد کرده بود.

با توجه به تعداد بالای بیماران، مراکز درمانی استان قم نیاز مبرم به نیروهای خدمت رسان به بیماران داشتند، از طرفی با توجه به اینکه مسائل روحی و روانی سلامت بیماران را تحت الشعاع قرار می دهد، نیاز به همراه برای آنان بسیار مهم و حیاتی بود.

در چنین شرایطی طلاب حوزه علمیه قم به صورت جهادی و خودجوش آمادگی خود را برای حضور در بیمارستان ها جهت رفع کاستی ها اعلام کردند و این حضور از سوم اسفند ماه آغاز شد، درباره عملکرد این روحانیون در مراکز درمانی قم با فلانی به گفت و گو نشسته ایم.

علی عربشاهی در گفت و گو یی عنوان می کند: قبل از 30 بهمن که بیمارستان فرقانی وارد بحران کرونا شد، این بیمارستان مرکز تروما بود و در بخش تصادفات، شکستگی ها و جراحی ها فعالیت می کرد.

وی تاکید می کند: با توجه به نیاز، بیمارستان فرقانی مرکز بستری بیماران کرونایی شد، این بیمارستان در خصوص بیماری های ویروسی و عفونی و اپیدمی هیچ زیرساختی نداشت.

مسئول کمیته و دبیر بحران بیمارستان فرقانی می گوید: این بیمارستان یک مرکز فوق تخصصی جراحی و ارتوپدی بود، البته بخش زنان و زایمان و ناباروری و ناباروری نیز فعال بود.

عربشاهی مطرح می کند: نیروهای جهادی طلبه نقش بسیار مهم و حساسی در بیمارستان ما داشتند، طوری که رفته رفته همکاران ما درخواست بیشتری برای این نیروها می کردند.

وی با بیان اینکه این نیروهای طلبه در بیمارستان ها بسیار جا افتاده اند، اضافه می کند: طلاب در بخش تغذیه بیماران بسیار منظم هستند و از ساعت 7 و نیم صبح در بیمارستان حضور پیدا می کنند.

 رابطه همکاران ما با طلاب کاملا صمیمی است

مسئول کمیته و دبیر بحران بیمارستان فرقانی بیان می کند: رابطه همکاران ما با طلاب بسیار صمیمی شده، این عزیزان از صبح که می آیند با رعایت نکات بهداشتی کار خود را آغاز می کنند.

عربشاهی مطرح می کند: این طلاب در هنگام نماز ظهر با همکاران ما به نماز می ایستند، اگر غذا هم کم باشد، می گویند که نیازی به خرید غذا نیست، همین ها را با هم می خوریم.

وی تاکید می کند: طلاب در بخش های مختلف لیستی از کمبودها را تهیه کرده اند و در این زمینه بسیار فعال هستند، تمام کارها از زمان رسیدن بار تا توزیع آن ها به عهده این طلاب است.

مسئول کمیته و دبیر بحران بیمارستان فرقانی تصریح می کند: بارها شده که در هنگام کمبود مواد غذایی و آبمیوه طلاب جهادی به صورت خودجوش این اقلام را با پول خودشان تهیه می کنند، انصافا مدیریت آن ها به صورت دقیق است در روزهای اول هیچ چیزی نمی خوردند، اما چون ما اصرار کردیم که خیرین این اقلام را برای تمام افراد از جمله کارکنان بخش خدمات تهیه کرده اند، توانستیم آن ها را متقاعد کنیم که از امکانات استفاده کنند.

عربشاهی  با بیان اینکه کرونا دل ها را به هم نزدیک کرده، اظهار می دارد: طلاب جهادی علاوه بر کمک کردن مخلصانه، هیچ حاشیه ای نداشته اند، من هنوز ندیده ام که داخل بخش بروم و بیماران از آن ها گلایه داشته باشند، بلکه همگی از آن ها رضایت کامل داشته و متشکر هستند.

وی سخنان خود را اینچنین ادامه می دهد: بر خلاف تصور رایج که طلاب در هر کاری دخالت می کنند، این طلاب در هیچ یک از امور پزشکی دخالتی ندارند و تمام دستورات همکاران ما را به صورت مخلصانه به انجام می رسانند.

 پرسنل ما طلاب را جزئی از خود می دانند و حاضر به انتقال آن ها به بخش های دیگر نیستند

مسئول کمیته و دبیر بحران بیمارستان فرقانی ابراز می کند: در اوایل که طلاب به بیمارستان آمده بودند، پرسنل کمی غریبگی می کردند، اما الان همکاران ما طلاب را به اتاق استراحت خود دعوت می کنند تا خستگی بر طرف کنند، به طور کلی همکاران ما طلاب را جزئی از خود دانسته اند.

عربشاهی  یادآور می شود: در حال حاضر بخش های دیگر از ما درخواست می کنند که این نیروهای جهادی را در اختیار آن ها قرار دهیم و جالب این است که عمدتا بخش ها اصرار می کنند که این طلاب به جایی منتقل نشوند و در همان جا به ارائه خدمت بپردازند، یعنی بخش ها برای انتقال طلاب مقاومت می کنند.

وی اضافه می کند: از سوم اسفندماه طلاب وارد بیمارستان ها شدند و از پنجم با روال به طور کامل آشنا شدند.

مسئول کمیته و دبیر بحران بیمارستان فرقانی خاطرنشان می کند: در بسیاری از مواقع طلاب جوان از ما درخواست می کنند که به صورت داوطلبانه در حمل اجساد نیز کمک کنند، اما من دلم نمی آید، چون این ها جوان هستند و باید کنار خانواده های خود بازگردند.

طلبه های جهادگر همچون فرزند با بیماران سالخورده رفتار می کنند

عربشاهی یادآور می شود: طلاب در بین خودشان نیز همکاری دارند، مثلا اگر یکی از آن ها بگوید که من امشب کار دارم، دوست طلبه اش می گوید من به جای تو می مانم، تو به کارهایت برس.

وی در حالی که بغض می کند با اشاره به خاطره ای می گوید: من روزی از یکی از همکاران خود درباره رفتار طلاب سوال کردم، گفت این عزیزان بهترین رفتار را با بیماران دارند، به خانم سالخورده می گویند مادر آب می خواهی برایت بیاورم، آن پیرزن در جواب می گوید خیلی ممنون مادرجان، خیر از جوانی ات ببینی.

مسئول کمیته و دبیر بحران بیمارستان فرقانی با بیان اینکه این طلاب مانند فرزند بالا سر مریض می روند، مطرح می کند: کسی که روضه خوان است، در جلسه شلوغ و یا خلوت کار خود را می کند و کار به جمعیت ندارد، یا یک روحانی که برای میت نماز می خواند، کار خود را می کند و احتمالا نسبت به میت نیز احساسی ندارد، چون کارش همین است، ما هم همینطوریم، وقتی به بخش می رویم و بیماران را می بینیم، سعی در خوب شدن حال آن ها داریم، اما غصه نمی خوریم.

عربشاهی ادامه می دهد: ولی طلاب جهادی چون تازه وارد این اتفاق شده اند، غصه می خورند و در تنهایی و استراحت یک ساعته خود برای بیماران دعا می کنند.

طلبه های ما هم به بیماران کمک می کنند و هم برای شفای آن ها دعا می خوانند

وی یادآور می شود: تمام پرسنل ما اینجا دوست دارند که مریض ها خوب شوند، چون اگر خوب شوند، خانواده بیمار از آن ها تقدیر می کنند، اما طلاب در این بیمارستان به صورت انفرادی و آرام دعای کمیل و مجیر می خوانند و در این ادعیه برای بیماران دعا می کنند.

مسئول کمیته و دبیر بحران بیمارستان فرقانی با اشاره به شرایط طلاب عنوان می کند: با توجه به اینکه طلاب ما در ماه رجب معمولا روزه هستند، افطار خود را به سختی در بخش باز می کنند، در صورتی که اگر در خانه بودند، افطار بهتری داشتند.

عربشاهی اظهار می دارد: من اولین بار که عکس این طلاب را در گروهی ارسال کردم، عده ای از پزشکان دیگر شهرها معترض به حضور طلاب بودند، من در ابتدا پاسخی ندادم، اما چند روز بعد که گزارشی از فعالیت های خالصانه آن ها در همان گروه ارسال کردم، نظرشان تغییر کرد.

طلاب در لحظات حساس به کمک ما آمدند

وی بیمارستان ها را نیازمند خدمات طلاب دانسته و تاکید می کند: من با این جای مسئله کار دارم که این طلاب در چنین لحظه حساسی خود را به کمک ما و بیماران رساندند، مرد کسی است که الان که ما نیاز داریم پای کار باشد، کسی که می گوید برو من حمایتت می کنم، به درد ما نمی خورد.

مسئول کمیته و دبیر بحران بیمارستان فرقانی در پایان با بیان اصطلاحی عامیانه مطرح می کند: من باید اینگونه بگویم که «دم بچه های جهادی گرم»، چیز دیگری نمی توانیم بگوئیم، من به مسئولین امر پیشنهاد کردم که یک تقدیر کتبی و معنوی از آن ها داشته باشیم تا مردم بدانند که این عزیزان چقدر خدمت کردند.